Эртаклар яхшилликка етаклар
Сафо деган кичкина қизча ўрмонга борибди. Ям-яшил дарахтлар, ранг-баранг гулларни кўриб жуда завқланибди. Уйга қайтаётганда йўлидан адашиб қолибди. Ҳафа бўлганидан йиғлаб юборибди. Шу пайт қулоғига:
– Нега йиғлаяпсан? – деган майин овоз эшитилибди.
Сафо бундай қараса, бир қушча тилга кириб, ундан ҳол аҳвол сўраётган экан.
– Адашиб қолдим,-дебди қизча. Шунда қушча:
– Йўлингни кўрсатиб қўяман, – дебди меҳрибонлик билан. Шундай деди-ю, Сафони уйигача кузатиб қўйибди. Хайрлашай деб, Сафога яқинлашган экан, кутилмаганда қизча уни тутиб олибди. Сўнг қушчани қафасга солиб қўйибди.
– Сени яхши кўриб қолдим қушча. Ҳар куни дон, сув ва истаган нарсангни бериб тураман. Қорнинг тўқ бўлади, ҳеч нарсага зориқмайсан, – дебди Сафо..
Қуш маъюс жавоб берибди:
– Мени озодликдан маҳрум қиладиган меҳрибон одамга муҳтож эмасман.
Сафо унинг сўзларига қулоқ солмабди.
Кунлардан бир кун Сафо қушчанинг сайрамай қўйганини, ғамгинлигини, кундан-кунга сўлиб бораётганини сезиб қолибди ва ундан сўрабди:
– Сенга нима бўлди? Тобинг қочдими?
– Оғир касал бўлиб қолдим, – дебди қушча.
– Ҳозирроқ табибга олиб бораман.
– Мени даволайдиган дорини ўзим биламан.
– Ўша дорини номини айт, дарров олиб келаман.
– Қафаснинг эшигини очсанг, айтардим, – дебди қушча.
Сафо қафаснинг эшигини очибди.
Қушча учиб чиқибди-ю:
– Мени озодлик даволайди. У қувватимни ҳам бахтимни ҳам қайтиб беради, – дебди.
Сафо қанот қоқиб учаётган қушчани кузатиб қолибди. Қушча учун ҳамма нарсадан озодлик абзал эканлигини тушинибди.
Мавлуда БЎРИБОЕВА,
М. Собиров номли мактабнинг
10 “Б” синф ўқувчиси тайёрлади
Комментарии