Баҳор келди гул сепий ёйиб,
Тенгсиз чирой касб этди ўлка.
Гул баҳорнинг нурли жилваси,
Сўнгсиз севинч бахш этди қалбга.
Баҳор, баҳор, о гўзал баҳор,
Ёшлик каби дилга яқинсан.
Юрагимга шеър бўлиб кирган,
Шодлик, илҳом завққа тўлиқсан.
Қаҳратоннинг изғиринли кунларини ортда қолдириб, ўзининг ажойиб такрорланмас мавтункор табиати ила гулгун тобланиб, мисли сулув келинчакдай салоланиб, қишгада ўзини кўз-кўзлатиб оламу-жаҳонни гулга...
Далее
Комментарии